عباس صالح مدرسه ای

صالح مدرسه ای در خصوص حضور مدیران مثبت گفت: طی سال های گذشته کم پیش آمده که مدیری منصف و لایق، سکاندار مستندسازی در مجموعه ای باشد اما سودجویان با ترفندهای نخ نما چنین افرادی را به علت سلامتشان، زود کله پا می کنند تا مدیرِ سیاسی و دست نشانده خودشان را روی صندلی بنشانند.

عباس صالح  مدرسه ای مستند ساز در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار صابر نیوز گفت:  عده‌ای متقلب و فرصت‌طلب،  دائماً بر طبل کمبود بودجه در سینمای مستند می کوبند و با تغییر صورت مسئله، سعی دارند اذهان را از موضوعِ اصلی منحرف سازند. طی سال‌های اخیر بودجه مستندسازی در همه نهادها و ارگان ها و مراکز دولتی و نیمه دولتی به طور چشمگیری افزایش قابل توجهی داشته و مبالغ هنگفتی تحت عنوانِ بودجه مستند تزریق شده است اما خروجی و عملکرد دستگاه‌ها و متولیان، منطقی و قابل قبول نیست چرا که از گروه خاصی در دایره محدود خودشان حمایت کردند نه از همه مستندسازان کشور؛ اغلب کمک ها و حمایت ها در بینِ مجموعه‌ای از دوستانشان و حلقه‌های بسیار نزدیک و رفاقتی است. به علاوه تعدادی از مسئولین  هزینه در کارهای کم اهمیت و حتی غیر مرتبط با مستند سازی، توام با سندسازی های قابل قبول برای سیستم اداری را رسالت خود می پندارند. زیرا هر روز که به جلو می رویم در طراحیِ راه های فرار متبحرتر می شوند؛ این ها همان کاسبان معروف هستند که فقط به جیب و تیمشان فکر می کنند.

وی با اشاره به تظاهر بعضی در سال های گذشته به انجام کارِ صنفی گفت: تا حالا پرسیده اید چرا اغلب مسئولین و متولیان صنوف سینمایی راضی هستند،  چون در تقسیم بودجه دیده شدند و سیبیل هایشان را چرب کردند. لذا طرف، دیگر به فکر همصنفی های خودش نیست و از این جایگاهی که با رای و اعتماد اعضای صنف بدست آورده، فقط می خواهد بارخودش را ببندد و  به دنبال منافع شخصی است و در مصاحبه ها و شوها شعار می دهد اما پنهانی اهداف شخصی اش را پیش می برد.

این مستندساز افزود: کارشناسان معتقدند فسادِ سیستماتیک در امور مالیِ سینمای مستند، دلیلِ عمده افت فعالیت ها و مانع پویایی و رشد مستندسازی در جاهای مختلف است. تنها تغییر مدیران مراکز مستندسازی کارساز نیست، شیوه کار غلط است. تفسیر شخصیِ بعضی از مدیران و مسئولین و تیم‌هایشان در حوزه مستند، راه سوء استفاده های باکلاس را فراهم آورده است. تقسیم ناعادلانه بودجه به مبالغِ دلخواه مستندسازانِ معلوم الحال که در گنگ حضور دارند، نمود عینی و بارزِ این ماجراست. تعدادی از مسئولینِ کوته فکر و ساده لوح، به مقدار زیادی به این جماعت کار و پروژه می دهند تا ساکت باشند. آقای مدیر، این حماقت است چون مخالف هرگز راضی نمی شود، پول را می گیرد، به شما فحش هم می دهد، به ریش شما می خندد و با پول ملت بر علیه باورها و  ارزش های همان  ملت فیلم می سازد؛  ولی بدتر از آن اینست که شما فرصت کار کردن را از آدم‌های سالم و مستقل سلب کرده اید، این خیانتی آشکار و نابخشودنی  است.

صالح مدرسه ای با انتقاد از سفرهای بی موردِ خارجی توسط مدیرانِ سیاسی و بریز بپاش های توام با سندسازی و ارائه اسنادِ به ظاهر قابل قبول برای محیط اداری خاطر نشان کرد:  ما در جلسات خصوصی بارها تذکر دادیم اما توجه نکردند و محکم و مصمم به راه ناصواب  خودشان ادامه دادند. بسیاری از مراکز و مجموعه هایِ متولیِ مستند در راستای سیاست شفاف‌سازی و در چارچوب قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات و جزئیات، گزارش عملکرد مالی دستگاه‌شان را به طور مرتب و منظم اعلام نکرده و به لطائف الحیل عقب می اندازند و اگر آفتاب نباشد و شرایط را ابری ببینند اصلا ارائه نمی کنند.

این تهیه کننده افزود: البته برای فرافکنی و دوری از زیر ذره بین بودن، بعضی از مراکز و مجموعه ها به شکل گزیده، گاهی آمار یک مقطع کوتاه را منتشر کردند؛ در صورتی که باید برای تمام سال های گذشته این کار را می‌کردند و هنوز هم انتظار منطقی قاطبه مستندسازانِ نجیب و فهیم این است که جزئیات صرف بودجه در سال های قبل را در اسرع وقت منتشر کنند. ممکن است مدیری بگوید  "گذشته مربوط به دوره ریاست من نیست". خیلی خب، این هم معلوم است اما این مجموعه که ملک پدری و ارثیه شما نیست که مستند سازان اطلاعات شخصی از شما بخواهند؛ بلکه یک نهاد مردمی با بودجه عمومی و از جیب مردم است، پس فرقی نمی کند که الان کلید و امضا دست چه کسی است، مهم پاسخگویی است.

کارگردان سینمای مستند با اشاره به مبهم بودنِ منابع مالیِ مشارکتی گفت: اپیدمی دیگری هست که معمولا از نظرها پنهان  مانده و آن چیزی نیست جُز  پول های مشارکتی. مبالغی که تحت عناوین کار مشترک و حمایت از ساخت فیلم های مستند از سایر دستگاه ها به سینمای مستند تزریق می گردد، به دلخواه بعضی مدیران و باندشان خرج می شود و اغلب مواقع، با وجودِ اطلاع از بیکاریِ طیف زیادی از مستند سازان، بودجه بادآورده و بی زبان را معطل نگه می دارند. این در حالیست که با ترفندهای بنی اسرائیلی هر روز حلقه ورود جمعِ کثیرِ مستندسازان شریف را تنگ تر می کنند تا خودی هایشان بیشتر بخورند و بنوشند.

صالح مدرسه ای در خصوص  حضور مدیران مثبت گفت: طی سال های گذشته کم پیش آمده که مدیری منصف و لایق، سکاندار مستندسازی در مجموعه ای باشد اما سودجویان با ترفندهای نخ نما چنین افرادی را به علت سلامتشان، زود کله پا می کنند تا مدیرِ سیاسی و دست نشانده خودشان را روی صندلی بنشانند. در چنین مواقعی، مدیران و زیرِ دستی ها به فکر شرکاء و شرکت‌هایشان در بیرون از سیستم هستند و پس از این که طرح ها و فیلمنامه های خودشان را به نام دیگران مصوب می‌کنند، افرادی را از بیرون مامور می کنند تا - به ظاهر عادی - بیایند و قرارداد بنویسند. مراکز و مجموعه هایی هستند که تحت عناوین مختلف میلیاردها تومان برای مستندسازی می گیرند اما به جای تزریق به پیکره جامعه بزرگِ مستندسازان، بودجه را فقط بین باند خودشان تقسیم می کنند و در رسانه ها ننه من غریبم بازی درمی آورند که بودجه نداریم. این ها مشهور به فرار مالیاتی هم هستند اما مستندسازانی که حتی پروژه ای در دست ندارند، مجبورند پاسخگوی اذیت و آزارهای متعارفِ اداره دارایی باشند.

این مستندساز در پایان با اشاره به خطر دوچندانِ سودجویان و فرصت طلب ها که به اسم دفاع از اسلام و انقلاب و دفاع مقدس دست در جیب مردم کرده و بودجه های کلانی را برای ساخت و به اسمِ فیلم مستند گرفته اند گفت: برخی از سازمان ها و مجموعه ها که با اتصال به  نهادهای حکومتی، با ترفندِ محرمانه خواندنِ مبلغ و نحوه هزینه کردنِ بودجه عمومی به هیچ دستگاه دولتی و مردمی حتی به قوه قضائیه جوابگو نیستند، مثل موریانه به جان سینمای مستند افتاده‌اند و  سرمایه ملی را چپاول می کنند. این غارت و حیف و میلِ اموال عمومی،  ربطی به جناح بندی ها ندارد زیرا در هر دوره ای افراد فاسد که خاکشیر مزاج هستند، حضور دارند. جنگ زرگریِ چپ و راست فریبی بیش نیست تا دیگران را سرگرم کنند و پشت پرده، نقشه‌های خودشان را پیاده سازند. ضعف مقررات و قانون، دستشان را باز گذاشته تا فرافکنی کنند و همه را بپیچانند اما نمی دانیم چگونه می‌خواهند از دادگاه عدل الهی فرار کنند. اما مشکل سینمای مستند به همین جا ختم نمی شود، چون در پس پرده مالی اتفاق مهم تری در حال وقوع است؛ هر دو طیفِ به ظاهر موافق و مخالف، به طور گسترده در حال جعل و تحریف تاریخند. زیرا خوب متوجه شده اند که مستند سازی، امروز جنبه تاریخ نگاری دارد. این هرج و مرج، برطرف می شود به شرطی که مستند سازان هوشمندانه رفتار کنند و مطالبه گر باشند. هنوز امیدوار هستیم. اصلاحِ اتمسفرِ مستند سازی در ایران، نوح دگر می خواهد و طوفانِ دیگری.